Poruszający monolog Moniki, w ktĂłrym realia małego miasteczka i prowincjonalnych szpitali psychiatrycznych stają się scenerią wspĂłłczesnej baśni o dziewczynie naznaczonej chorobą.

Mroczna, "psychotyczna" opowieść o cierpieniu i uzależnieniu rozgrywająca się w świecie skrajności, gdzie rozpacz jest rewersem ekstazy.

Monolog Moniki to opowieść cierpiącej duszy i historia namiętnego opętania. Opowieść przewrotna, w ktĂłrej tragedia flirtuje z kiczem, immoralizm nosi maskę choroby, a czysty ludzki głos dobiega z otchłani, by wzruszać nas i przerażać.

Świat Moniki jest opacznym zwierciadłem, w ktĂłrym przegląda się świat sukcesu. Wyrzuceni z luksusowej limuzyny albo z pociągu relacji Połczyn-ZdrĂłj-Szczecin odnajdujemy się nagle w towarzystwie dziwnej dziewczyny, gdzieś na odległym pustkowiu pod gwiaździstym niebem szaleństwa.

Uważałam, że są dwa światy i dwa życia. Lepszy świat zarezerwowany dla dzieci z zamożnych i dobrych domĂłw. Drugi świat został wypełniony - jak wielki worek śmieciami - ludźmi biedniejszymi i z szarą przeszłością. Życie wygrane na loterii i życie stracone w przegranej bitwie. Ludzie szczęśliwi i smutni. Biel i czerń. Dwa bieguny. Świat musi być tak skrajny, tak rĂłżnorodny i pełen odmienności. Jest ogromny, a więc jest wiele możliwych scenariuszy.